فتح پیری

چراغ ها

 در تبانی دریچه و باد

 خاموش می شوند

 و ذهن برگ

 پرنده را از یاد خواهد برد

 اندیشه اهلی ما

 حیله ای نیاموخت

 و درندگی جنگل را باور نکرد

 که شرب و دندان

 در پشت صداقت گیاه،

 پنهانند

 و ما،

 با فتح هر نگاه

 مهربانی زمین را،

 برای آسمان سرودیم

 و با ابر،

 دریا را به آسمان بردیم

 و در دهان دانه چکاندیم

 آنچه روئید

 جهان را انباشت

 و زمین را بلعید

 از اوج،

  تا اعماق

 و اشتهای حریصش،

 رد پای ما را،

 در انزوای بیتبان،

  پی گرفت

 و شب طلوع کرد

 و ما پیر شدیم

 و آینه ها را ترک کردیم

 با نگاه اهلی ما

 هیچ چشمی مهربان نبود

 نه سبز زمین،

 نه کبود آسمان.../